Het was uiteraard een geweldige prestatie van Einstein dat
hij liet zien dat de tijd vertraagd is in een bewegend stelsel. Een
mooi bewijs waar niets op aan te merken is. In één moeite door 'bewees' hij - alsof dit vanzelf sprak
- dat de lengte van een voorwerp in de bewegingsrichting gekrompen moest
zijn. Als de ruimte als een fysische grootheid wordt beschouwd, zou dan de gehele
bewegende ruimte in de bewegingsrichting gekrompen moeten zijn.
We bewijzen dat het 'bewijs' van Einstein onjuist is.
Voor de
Lorentzcontractie geldt dat deze niet bestaa, maar op een misvatting berust.
Dat heeft vergaande gevolgen. Waar Einstein bij zijn
verklaring van de Ehrenfestparadox nog de gekromde ruimte/tijd te hulp moest
roepen om de Lorentzcontractie te compenseren, is dat volstrekt overbodig
als de Lorentzcontractie niet bestaat.
In de verbeterde theorie moeten we er echter wel rekening mee
houden dat een voorwerp vanuit het startpunt gezien op zeker tijdstip een grotere
afstand heeft afgelegd in het stilstaande stelsel dan op hetzelfde moment gezien vanuit het punt van aankomst.
Dit zal voor velen een raadselachtige uitkomst zijn en blijven!
In dit boek laten we zien dat de relativiteitstheorie
begrijpelijker wordt als de fouten van Einstein zijn gerepareerd. Ineens ontvouwt zich een breed perspectief op het beter begrijpen van de kosmos
en de bewegingen van de hemellichamen. Hierin speelt de tijd een cruciale rol.
We
laten zien dat in een versnellend stelsel zoals een startend vliegtuig de voorste klok sneller tikt dan
de achterste klok. In het versnellingsveld dat gevormd wordt door de
zwaartekracht weten we dat de voorste klok trager tikt dan de achterste
klok; evenveel trager als de klok sneller zou moeten lopen door de
versnelling. Dat betekent dat een waarnemer die in vrije val verkeert
in een zwaartekrachtveld zijn bewegingsstelsel moet opvatten als een stelsel in rust.
De grote vraag is wat de oorzaak is dat een massa een
object tot versnelling aanzet. Dat kan worden verklaard
vanuit symmetrieoverwegingen. Een object dat zich op enige afstand van een
massa bevindt, mag fysisch gezien geen andere eigenschappen bezitten dan een
object dat zich vlakbij die massa bevindt. In de praktijk zal een object op
constante afstand van die massa een verschil laten zien in de snelheid waarmee scheikundige
reacties plaatsvinden aan de voorkant van het object en de achterkant van
het object. Dit kan worden gecorrigeerd als het object een versnelling
ondergaat naar de massa toe. Dit is uitsluitend mogelijk als we aannemen dat de ruimte
geen fysische eigenschappen heeft.
Gevolg: de versnelling is een natuurlijke toestand voor
een vrij bewegend object.
In die toestand is er geen verschil in de tijdsnelheid in verschillende
plaatsen op het voorwerp of de snelheid
waarmee scheikundige reacties verlopen.
Nu is het opmerkelijke dat de tijdvertraging op een directe
wijze van de lichtafbuiging afhangt. De lichtafbuiging heeft weer op een
directe wijze met de belemmering te maken die een (grote) massa vormt
waardoor afbreuk wordt gedaan op het uitzicht naar de randen van het
universum. De tijdvertraging nabij een massa blijkt gelijk te zijn aan de vermindering
van het zicht op het universum door de massa.
De grootte van de belemmering hangt op zijn beurt weer samen met de ruimtehoek die de
Einsteinring van de massa inneemt.
Op deze wijze krijgt de zwaartekracht gestalte want de
versnelling die een object inneemt, is bedoeld om de verschillen in de
tijdsnelheid tussen voorkant en achterkant van het object op te heffen. Het is dus geen kracht die voortspruit uit de
massa maar een kracht die het gevolg is van zijn werking als belemmering.
Deze totaal andere benadering, die een andere zwaartekrachtformule
voortbrengt en dus ook een ander gedrag van de zwaartekracht, noem ik de Belemmeringstheorie,
of in het Engels the obstruction theory.
Een groot gevolg is dat het begrip zwaartekrachtveld aan herziening toe is. Een object ervaart de zwaartekracht door de momentane
waarneming. Als de massa op grote afstand staat en zich snel verplaatst, dan
is de zwaartekracht toch gericht op de plaats waar de massa wordt gezien en niet
op de plaats waar de massa zich in werkelijkheid bevindt. Dat is een groot
verschil met de theorie van Newton/Einstein. In onze theorie moeten we dus
rekening houden met de voorwerpsnelheid om de zwaartekracht te berekenen.
Toepassing van deze nieuwe theorie leidt tot een verklaring van de Donkere
Materie. Ook werpt het nieuw licht op het mysterieuze, stabiele
bestaan van het Aarde-Maan stelsel.
In het boek worden nog vele andere voorbeelden behandeld.
Terug naar begin
