Het is bekend dat de theorie van Maxwell over de elektrodynamica, als deze – volgens de huidige opvatting – wordt toegepast op bewegende voorwerpen, een niet–symmetrische beschrijving van het fysisch gedrag oplevert, die niets te maken lijkt te hebben met het verschijnsel zelf. Denk bijvoorbeeld aan de elektrodynamische wisselwerking tussen een magneet en een geleider. Het verschijnsel dat kan worden waargenomen hangt in dit geval slechts af van de relatieve beweging van de geleider en de magneet ten opzichte van elkaar, terwijl volgens de gangbare opvatting de beide mogelijkheden, namelijk dat de geleider het bewegende voorwerp is of dat de magneet het is, streng uit elkaar moeten worden gehouden. Als namelijk de magneet beweegt en de geleider in rust is, zal er rondom de magneet een elektrisch veld met een bepaalde hoeveelheid energie ontstaan, dat op de plaatsen waar zich de geleider bevindt, een stroom opwekt. Als daarentegen de magneet in rust is en de geleider in beweging wordt gebracht, ontstaat er in de omgeving van de magneet géén elektrisch veld, maar er ontstaat volgens die opvatting in de geleider een elektromotorische kracht, wat niet hetzelfde is als een energie, die – er van uitgaande dat de beweging van de magneet en de geleider ten opzichte van elkaar in beide gevallen gelijk is – tot elektrische stromen leidt van dezelfde grootte en met eenzelfde verloop als in het eerste geval de elektrische kracht deed.
    Gelijksoortige voorbeelden, alsmede de mislukte pogingen de relatieve beweging van de aarde ten opzichte van de "lichtether" aan te tonen, doen het vermoeden rijzen dat het begrip "absolute rust" niet alleen in de mechanica, maar evenmin in de elektrodynamica strookt met de aard van de natuurkundige verschijnselen. Veeleer is het zo dat in alle coördinatenstelsels waarvoor de wetten der mechanica geldig blijven, ook de wetten van de elektrodynamica en de optica geldig blijven, zoals dit overigens al voor een benadering in de eerste orde van grootte is bewezen. We willen dit vermoeden (waarvan de strekking in het vervolg het "relativiteitsprincipe" zal worden genoemd) tot aanname verheffen en bovendien de hiermee slechts schijnbaar in tegenspraak zijnde aanname doen dat het licht in de lege ruimte zich altijd met een vaste snelheid c voortplant, die onafhankelijk is van de bewegingstoestand van het voorwerp dat het licht heeft uitgezonden. Deze beide veronderstellingen zijn voldoende om op basis van de theorie van Maxwell voor objecten in rust tot een eenvoudige theorie voor de elektrodynamica van bewegende voorwerpen te komen, die niet geplaagd wordt door innerlijke tegenstrijdigheden. Het bestaan van een "lichtether" zal in zoverre overbodig blijken te zijn dat, volgens de hier gepresenteerde ideeën, noch een "ruimte in absolute rust", die aan bijzondere eigenschappen moet voldoen, hoeft te worden ingevoerd, noch aan een punt van de lege ruimte, waar zich elektromagnetisch processen voordoen, een snelheidsvector hoeft te worden toegekend.
    De theorie die hier zal worden uiteengezet, gaat uit – zoals iedere theorie over de elektrodynamica – van de bewegingsleer van onvervormbare voorwerpen omdat met een dergelijke theorie uitspraken over de relatie tussen onvervormbare voorwerpen (coördinatenstelsels), klokken en elektromagnetische processen kunnen worden gedaan. De dieperliggende oorzaak van de problemen waarmee de elektrodynamica van bewegende voorwerpen momenteel worstelt, is er in gelegen dat men met dit gegeven onvoldoende rekening heeft gehouden.   

Terug